In de mist, ergens in de buurt van Limerick, zorgde een man genaamd Joe Sheridan op een winternacht in 1943 voor warmte. De wereld stortte in chaos, vliegtuigen cirkelden rond als verloren zielen in het donker, en Foynes Port was meer dan een vliegveld: het was een tijdelijk toevluchtsoord.

Passagiers, moe en uitgeput, schuifelden het restaurant binnen, hun gezichten getekend door teleurstelling. Joe keek hen aan, een mix van medelijden en vastberadenheid wervelend in zijn buik. Hij nam de zwarte nectar, voegde een scheutje Ierse whisky toe - een zoete wake-up call - en strooide er suiker overheen. Toen kwam de room, koud en rijk, die erbovenop dreef als een luie bijzaak.

Terwijl het brouwsel in hun handen gleed, viel er stilte in de kamer. De vermoeide reizigers, die het gewone verwachtten, kregen een voorproefje van iets buitengewoons. Een dappere Amerikaan, die de stilte verbrak, vroeg: "Hé Buddy, is dit Braziliaanse koffie?" Waarop Joe antwoordde: "Nee, dat is Irish Coffee." En zomaar, te midden van het gezoem van vliegtuigen en de meedogenloze sleur van het leven, werd er iets moois geboren.

Vanaf die nacht verspreidde de drank zich als een goed gerucht, dat zijn weg vond naar de harten van de wanhopigen en de hoopvollen, een balsem tegen de bittere kou van de wereld daarbuiten. Het was niet zomaar een drankje; het was een moment van warmte, een rebellie tegen de kou—een herinnering dat soms de beste dingen voortkomen uit de meest onvoorspelbare nachten.